Δεύτερη ζωή δεν έχει

Είμαστε στην εποχή της ταχύτητας, του multitasking και της ποσότητας. Αρνούμαστε τη ποιότητα με αποτέλεσμα να θέλουμε πολλά, γρήγορα, άμεσα και εύκολα. Με τον ίδιο τρόπο όμως που τα αποκτάμε, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο τα βαριόμαστε και τα απορρίπτουμε, για να μπορέσουν να έρθουν στη θέση τους άλλα γεγονότα ή άνθρωποι γρήγορα, άμεσα και εύκολα.

Η εποχή του skip, της παράκαμψης και της αστάθειας. Των πολλών επιλογών και της διαθεσιμότητας. Η εποχή που δεν παλεύουμε για κάτι μιας και έχουμε τη ψευδαίσθηση ότι θα βρεθεί αργότερα, μια καλύτερη έκδοση αυτού που αφήσαμε πίσω. Είτε αναφερόμαστε σε πράγματα, δουλειές και ανθρώπους, η δεξαμενή είναι τεράστια και η σκέψη πάντα ίδια. Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές.

Η παραπάνω φράση είναι αληθής, με τη μόνη διαφορά πλέον της οκνηρίας και της μη σύνδεσης των ανθρώπων. Βαριόμαστε να προσπαθήσουμε, να μοχθήσουμε και να θυσιάσουμε προσωπικό χρόνο και κόπο. Η γενιά του “ό,τι κάτσει”. Αυτό ακούγεται τελικά περισσότερο ολιγαρκές και πεσιμιστικό, από αυτό που δηλώνει η παραπάνω ψευδαίσθηση. Της αναμονής δηλαδή για τον ερχομό του μελλοντικού καλύτερου.

Κάτι που επίσης έχει παρατηρηθεί στα νέα παιδιά αφορά το κομμάτι της εκπαίδευσης. Βασικός στόχος είναι η αποστήθιση και όχι η μάθηση.

Μαθαίνουν πρόσκαιρα δηλαδή μόνο όσο χρειάζονται για να γράψουν σωστά στις εξετάσεις, χωρίς όμως να μένει γνώση μέσα τους. Αποστήθιση επί σκοπού και όχι μάθηση ουσίας. Η μάθηση έχει μετατραπεί από αξία σε προσωρινό εργαλείο. Τόσο ώστε να μπορέσουν να μπουν σε κάποιο ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα και μετά να τη κάνουν και αυτή skip, να τη ξεχάσουν και να την προσπεράσουν.

Ακριβώς το ίδιο γίνεται και στην ερωτική μας ζωή, καθώς οι συντροφικές σχέσεις έχουν μετατραπεί σε applications της μίας βραδιάς. To junk food των προσωπικών σχέσεων. Προσπερνάμε φωτογραφίες και προφίλ ανθρώπων με το δάχτυλο μας, πηγαίνοντας παρακάτω. Swipe left, swipe right. Γρήγορα διαλέγουμε, γρήγορα μιλάμε και γρήγορα απορρίπτουμε.

Μια ζωή στο fast forward… Άραγε μένει κάτι από όλο αυτό; Ο Οδυσσέας Ελύτης, μέσα από το υπέροχο μελοποιημένο ποίημα του “Το παράπονο”, αναφέρει στη τελευταία στροφή:

Όσο κι αν κανείς προσέχει όσο κι αν τα κυνηγά Πάντα πάντα θα ‘ναι αργά δεύτερη ζωή δεν έχει.

Η απάντηση βρίσκεται προφανώς στις επιλογές μας. Είναι στο χέρι μας να ζήσουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε, να τη κυνηγήσουμε όπως μας αρέσει και να τη χαρούμε με ποιότητα. Μιας και δεύτερη ζωή δεν έχει, ας δοκιμάσουμε να διασκεδάσουμε τη μία που μας χαρίστηκε.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τη φίλη μου Μαρία που υπήρχε έμπνευση αυτού του άρθρου